Συνθετη Αναζητηση Νομοθεσιας - Νομολογιας

Νομοθεσία

Η ΠΑΡΑΓΡΑΦΗ ΑΞΙΩΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΡΟΧΑΙΟ, ΟΤΑΝ ΑΥΤΕΣ ΔΕΝ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΔΙΚΟΠΡΑΚΤΙΚΗ ΒΑΣΗ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ (κυρίου, κατόχου, οδηγού) ΠΟΥ ΕΙΣΑΓΕΙ Ο Ν. ΓΠΝ/1911, ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΤΗΣ

 

Ειρ.Καρδ. 380/2015 [Από το αρχείο του συνδρομητή μας κ. Άρη Χατζοπλάκη, δικηγόρου Θεσσαλονίκης]


ΥΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΗ ΣΤΙΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΥ. ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΝΟΜΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ.  Η ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΙΤΟΥΜΕΝΟΥ ΠΟΣΟΥ, ΔΕΝ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΔΗΛΗ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΦΕΙΛΗ ΤΟΚΩΝ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΖΗΜΙΩΣΑΝΤΟΣ ΤΡΙΤΟΥ (14 παρ. 1 του Ν. 2496/1997, 455, 463 Α.Κ.)  - Ο ασφαλιστής, που κατέβαλε το ασφάλισμα υποκαθίσταται στη θέση που ακριβώς βρισκόταν ο ασφαλισμένος έναντι του τρίτου, εναντίον του οποίου αυτός δικαιούται να στραφεί συνεπεία της από την επέλευση του ασφαλιστικού κινδύνου ζημίας. Με άλλα λόγια, η αγωγή την οποία εγείρει ο ασφαλιστής κατά του τρίτου είναι εκείνη την οποία θα ήγειρε ο ασφαλισμένος. Στην υποκατάσταση αυτή, που αποτελεί περίπτωση νόμιμης εκχωρήσεως, η απαίτηση μεταβιβάζεται με όλα τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματά της, με συνέπεια ο ασφαλιστής να βρίσκεται στη νομική θέση που θα βρισκόταν ο ζημιωθείς αν ήταν ενάγων. Περαιτέρω, ο τρίτος μπορεί να αντιτάξει κατά του ασφαλιστή όλες τις ενστάσεις που είχε κατά του ασφαλισμένου μέχρι την καταβολή του ασφαλίσματος και, ειδικότερα, αυτές που βάλλουν κατά της γενέσεως και της υπάρξεως της απαιτήσεως κατά τον χρόνο της υποκαταστάσεως, όπως και αυτές που του παρέχουν το δικαίωμα να αρνηθεί την παροχή. Μπορεί επίσης να αντιτάξει ενστάσεις κατά του κύρους του [ασφαλιστηρίου], αφού η ασφαλιστική σύμβαση αποτελεί προϋπόθεση για την υποκατάσταση. Τέλος, οι εν λόγω ενστάσεις πρέπει να γεννήθηκαν μέχρι την υποκατάσταση του ασφαλιστή.

Συνεπώς, μετά τον χρόνο αυτό μπορεί ο τρίτος, εναγόμενος από τον ασφαλιστή, να προτείνει μόνο ενστάσεις που έχει κατ' αυτού (ασφαλιστή) εξ ιδίου δικαίου, όπως π.χ. παραγραφής της αξιώσεως, ή που συνάπτονται ευθέως με την ενεργητική νομιμοποίηση του υποκαθισταμένου ασφαλιστή.

Εν προκειμένω η αγωγή επανείσπραξης είναι νόμιμη, στηριζόμενη στις διατάξεις των άρθρων 914, 297, 298, 330 εδ. β', 346 ΑΚ, 2, 4, 9, 10 Ν. ΓΠΝ/1911, 907, 908 παρ. 1 δ ΚΠολΔ και 176 ΚΠολΔ, πλην του αιτήματος της επιδικάσεως τόκων από την ημερομηνία της καταβολής του αιτουμένου ποσού στον ασφαλισμένο της, το οποίο πρέπει να απορριφθεί ως μη νόμιμο, διότι η παραπάνω ημερομηνία δεν αποτελεί δήλη ημέρα καταβολής, δεν επικαλείται δε η ενάγουσα ότι κατά την ημερομηνία αυτή έλαβε χώρα όχληση του εναγομένου. (341, 345 Α.Κ.)

ΟΡΙΣΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΠΡΑΓΜΑΤΟΣ (297, 298 Α.Κ.) - Ως προς το κονδύλιο αποζημίωσης για την επικαλούμενη στην αγωγή ολοσχερή καταστροφή του οχήματος του ασφαλισμένου της ενάγουσας (βλ. για το ότι επί ολικής καταστροφής πράγματος, αρκεί να αναγράφεται στην αγωγή η ολοκληρωτική καταστροφή αυτού και η αξία κατά το χρόνο καταστροφής του, ήτοι στοιχεία που εν προκειμένω περιέχονται στην αγωγή, χωρίς να είναι απαραίτητη, μεταξύ άλλων, και η αναφορά της κατάστασης του πράγματος κατά το χρόνο του ατυχήματος, οι επί μέρους ζημίες που υπέστη κ.λπ.

ΤΡΟΧΑΙΟ. ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΒΑΣΗΣ ΤΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ ΚΑΘΩΣ ΑΥΤΗ ΣΤΗΡΙΖΟΤΑΝ ΣΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΝΑΓΟΜΕΝΟΥ ΩΣ ΟΔΗΓΟΥ, ΠΡΑΓΜΑ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΕΝ ΑΠΟΔΕΙΧΘΗΚΕ. ΑΥΤΟΓΝΩΜΩΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ κατ' άρθρο 2 παρ. 2 Ν. ΓΠΝ/1911. - Αφού αποδείχθηκε ότι κατά την ημέρα του επίδικου ατυχήματος ο εναγόμενος δεν ήταν οδηγός του επίδικου οχήματος, η ένδικη αγωγή, με την οποία ενάγεται αυτός με τη συγκεκριμένη ιδιότητα, ήτοι ως οδηγός του ζημιογόνου οχήματος, ιδιοκτησίας του εναγομένου, το οποίο ήταν ανασφάλιστο για την έναντι τρίτων αστική ευθύνη, αποβαίνει ουσιαστικά αβάσιμη ως προς τη βάση της αυτή και πρέπει να απορριφθεί. (2, 4, 9, 10 Ν. ΓΠΝ/1911)

Εξ άλλου, σκέψη περί ευθύνης του εναγομένου ως κατόχου του ζημιογόνου αυτοκινήτου κατ άρθρο 2 του νόμου ΓΠΝ/1911 δεν μπορεί να γίνει, εφόσον η ενάγουσα δεν περιλαμβάνει κανένα τέτοιο ισχυρισμό στην αγωγή της, πλέον του ότι και στην περίπτωση αυτή η αγωγή θα απορρίπτονταν, αφού εν προκειμένω αποδείχθηκε αυτογνώμων κατάληψη» (αρθρ. 2§2 εδ. τελευταίο) του αυτοκινήτου του εναγομένου από την πλευρά του οδηγού (δράστη), χωρίς τη γνώση και τη θέληση αυτού.

Η ΠΑΡΑΓΡΑΦΗ ΑΞΙΩΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΡΟΧΑΙΟ, ΟΤΑΝ ΑΥΤΕΣ ΔΕΝ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΣΕ ΑΔΙΚΟΠΡΑΚΤΙΚΗ ΒΑΣΗ ΑΛΛΑ ΜΟΝΟΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ (κυρίου, κατόχου, οδηγού) ΠΟΥ ΕΙΣΑΓΕΙ Ο Ν. ΓΠΝ/1911, ΕΙΝΑΙ ΔΙΕΤΗΣ (7 Ν. ΓΠΝ/1911, 247, 250, 937 Α.Κ., 10 Π.Δ. 237/18-7-1986 ) - Ο εναγόμενος, ο οποίος ενάγεται ως κύριος του ζημιογόνου αυτοκινήτου κατά το άρθρο 4 του ν.ΓΠΝ/1911, χωρίς όμως να του προσδίδεται και η ιδιότητα του προστήσαντος, εφόσον η ενάγουσα δεν επικαλείται και ότι προέστησε τον προαναφερόμενο Κ.Χ. στην οδήγηση αυτού, προβάλει την ένσταση της διετούς παραγραφής της αγωγής, γιατί κατά τα ιστορούμενα σ' αυτή το ατύχημα έλαβε χώρα στις 15-12-2010, ενώ η αγωγή ασκήθηκε στις 09-12-2014, δηλαδή μετά την πάροδο διετίας αφότου αυτό πραγματοποιήθηκε.

Δεν θα ίσχυε, η βραχυπρόθεσμη αυτή παραγραφή αν η αξίωση αποζημιώσεως στηριζόταν στο κοινό δίκαιο (άρθρο 914 ΑΚ επ.), οπότε και θα εφαρμοζόταν η πενταετής παραγραφή της διάταξης του άρθρου 937 ΑΚ. Στην τελευταία αυτή περίπτωση, ο κύριος και μη οδηγός του ζημιογόνου αυτοκινήτου είναι δυνατό να ευθύνεται έναντι του παθόντος εφ' όσον συντρέχουν οι όροι της προστήσεως (άρθρο 922 ΑΚ).


Για το πλήρες κείμενο πατήστε εδώ.